ناگهان چقدر زود دیر می شود...

هیچ کدوم از ماها زیاد به گذشت زمان یا بهتر بگم گذشت لحظه ها دقت نمی کنیم. اینکه چه جوری داریم سپری شون می کنیم یا اینکه چه بهره هایی ازشون می بریم. نه اینکه صرفاً لحظه ها و زمان ها و ثانیه ها رو پشت سر هم بگذرونیم.

نکنه از اون آدمایی باشیم که کودکیشون رو با همون صداقت، با همون سادگی، با همون مهربونی یا حتی با همون پاکی های دوران بچگی تو صندوقچه خاطرات گذشته گذاشتن و زیر خربال ها خاک از جنس همین زمان قایمشون کردن و خودشون هم روزمرگی روزهاشون گم شدن؟

فکر کنیم که چه جور آدمی هستیم؟ از اون دسته که میگیم  می ریم ببینم به کجا می رسیم حالا  هر چه پیش آید خوش آید ؟ یا نه، از اونا که واسه نفس کشیدنشون هم برنامه ریزی دارن

تا اینکه می رسیم به آخرای این زمان. به آخرین دقیقه ها. اون موقع است که زمان به معنای واقعیش واسمون ملموس می شه. با تمام وجودمون حسش می کنیم. می بینیم زمان چقدر زود گذشته و ما متوجه عبور لحظه ها و ثانیه هاش نبودیم. همون لحظه است که میفهمیم نه تنها خوب زندگی نکردیم، بلکه اصلاً زندگی نکردیم.

اینجاست که باید گفت:

ناگهان چقدر زود دیر می شود...