آشنا

یادته تو اون روزای کودکی

نامه میدادیم به هم یواشکی

یادته خونه می ساختیم روی آب

خونه ای کاغذی و یه سقف پولکی

همیشه می خندیدیم از ته دل

یادته گریه می کردیم الکی

تو میگفتی مثله باغ غزلی

من میگفتم مثله باغ میخکی

هیچ کسی نمی تونست جدا کنه

ما رو از هم حالا با هر کلکی

آره بچه بودیم و مست خیال

اما عشقمون نبود دروغکی

حالا اما دیگه ما بزرگ شدیم

میدونم بی دل شدی راست راستکی

تو میگی خوشکیده باغ غزلت

ولی تو هنوز یه باغ میخکی